domingo, 2 de mayo de 2010

Dare you!



Nunca se dice lo que el corazón clama
antes de verlo huyendo, ahogando el alma
Marchitando la vida que otrora desvelara
Secretos eternos, que nunca se acaban

Cual maldición ardiente alimentando las llagas
que son castigo del cobarde que no proclama
todo cuanto uno quiere, todo cuanto se alaba,
todo por cuanto muere, todo lo que se ama.

jueves, 17 de septiembre de 2009

Nature



Óxido...


Humo y suciedad,

Asfalto, botellas y caos.

[...]

Un incesante ruido que no respeta las mentes. Una amarga agonía bañada con indiferencia. Esa misma indiferencia que desata la estupidez de cerebros ya marchitos por la falta de educación, los delirios de grandeza y una suciedad que ha trascendido las fronteras de lo racional asentándose en cada una de las células que conforman los organismos que pueblan este ambiente.

... Arrastraron al olvido todo aquello que alguna vez importó, ¿honor? ¿Valor? ¿Nobleza? Todo eso ya da igual, se ha perdido para siempre en un falso mar de libertades que no son más que cadenas para controlar rebaños de borregos putrefactos.

La libertad sin honor es...



[...]

FINNISH MEDLEY

Jo Karjalan kunnailla lehtii puu,
jo Karjalan koivikot tuuhettuu.
Käki kukkuu siellä ja kevät on,
vie sinne mun kaihoni pohjaton.

Ma tunnen vaaras' ja vuoristovyös'
ja kaskies' sauhut ja uinuvat yös'
ja synkkäin metsies' aarniopuut
ja siintävät salmes' ja vuonojen suut.

Siell' usein matkani määrätöin
läpi metsien kulki ja näreikköin,
Minä seisoin vaaroilla paljain päin,
missä Karjalan kauniin eessäin näin


Terve, metsä, terve, vuori,
terve, metsän ruhtinas!
Täs on poikas uljas, nuori;
esiin käy hän, voimaa täys,
kuin tuima tunturin tuuli.

Metsän poika tahdon olla,
sankar jylhän kuusiston,
Tapiolan vainiolla
karhun kanssa painii lyön
ja mailma Unholaan jääköön.

Ihana on täällä rauha,
urhea on taistelo:
myrsky käy ja metsä pauhaa,
tulta iskee pitkäinen
ja kuusi ryskyen kaatuu.



Traducción (En inglés):

Already Karelian trees spring leaves
and Karelian birches are bristling
I hear the cukoo and it's spring
oh, how i miss Karelia

I feel your hills and mountainbelts
the wildfires and dreamy nights
and the dark premival forests
and your inlets and fjords,

There i used to wander
thru the forests and fields
I stood on top of hillsides
and saw the beautiful Karelia before me


Hail forest hail the hillside
Hail the king of the forest
This is your son, young and able
stepping forth, full of strenght
like a strong wind from the fell

I'd be a son of forest,
hero of the ancient sprucewood
On the fields of Tapiola
I wrestle bears
and forget the rest of the world.

Lovely is the peace here,
brave is the battle
I hear the storm and the forest
and the fire from the sky
As the spruce falls.

Son dos canciones finesas acerca de la majestuosidad de la naturaleza (Porque es lo único verdaderamente majestuoso que existe) del siglo XIX, la primera es hasta el "Terve metsä" y la segunda, por pura lógica, todo lo demás.

Que Odín os guíe.


viernes, 29 de mayo de 2009

Poetry


Perlado broche son los labios
con que sellas mil palabras de pasión.
Con que acallas la voz del alma,
el suspiro que alimenta mi razón.

Pues es poesía el deseo,
es poesía nuestro amor,
es poesía el ser perfecto
que formamos tú y yo.

martes, 19 de mayo de 2009

Insomnio

Tu pelo, dorado y etéreo, tu sonrisa, suavidad carmesí trazando heridas que abrasan mi piel. Tu cuerpo, eterno refugio de un alma maldita. Un alma sin dueño, un alma sin reposo ni sustento, un alma quebrada, un alma que agoniza... Acaricio tus níveas manos, protectoras de mi corazón. Busco tu mirada, mi fuente de inspiración. Tus ojos, amantes de mis ojos. Mis labios, susurrando un "te amo". El amanecer, borrando el pasado...

miércoles, 29 de abril de 2009

Hace mucho mucho tiempo...




Existía alguien que se hacía llamar E'.




miércoles, 8 de abril de 2009

Interlude

Eso es lo que esperamos día tras día... que lo vivido hoy sea un interludio, un simple trámite que nos lleve a un mañana ideal. Algunos lo conseguirán, otros... quedarán esperando eternamente a ver cumplidos sueños que no llegarán.

[And I wonder why... ]

Hay una solución muy sencilla. Levantarse y luchar por lo que se quiere sin que nada más importe. ¿O eso sólo es otro sueño más?


E'

sábado, 4 de abril de 2009

En garde!




... Las gotas de lluvia que caían con insistencia sobre su cuerpo no conseguían apagar el calor que ardía en su interior. Era imposible que alguien le hubiese derrotado y, aún así, ahí estaba, tirado como un muñeco sobre aquella tierra mojada con la sangre escapando de sus heridas. Tenía los dedos entumecidos, pero aún podía notar el barro que comenzaba a formarse bajo sus manos y sus ojos todavía podían ver los zapatos desgastados que le habían pateado hasta dejarlo en ese estado. Era buena señal. Aquello significaba que todavía no estaba muerto. Aquello significaba que todavía podía luchar.

Comenzó a reunir todo ápice de fuerza que consiguió encontrar en su cuerpo y se esforzó como nunca se había esforzado por nada en ordenar a sus brazos que se afianzasen, que lo levantasen de aquella comprometida posición. Despegó su rostro del suelo y el aire que acarició su cara en ese momento consiguió que fuese consciente de todas las heridas que le habían sido causadas por la estupidez que cometió. Por ese error que no se iba a volver a repetir.

Su agresor se acercó corriendo con una agilidad que parecía sobrehumana. Su rostro estaba descompuesto por la extrañeza. No entendía cómo aquella criatura podía estar levantándose tras aquella horrible paliza, así que resolvió terminar con aquel asunto cuanto antes. Cogió a su víctima del cuello de la camisa, y terminó de levantarlo hasta que sus ojos quedaron a la misma altura. Pero había algo que no encajaba... algo absolutamente imposible que lo llenó de un miedo incontrolable. Bajo toda la sangre que cubría aquel rostro, ¡ese humano se estaba riendo! Y entre todas aquellas carcajadas, logró distinguir la que fue la última frase que oyó en su vida.

- ... Ahora me toca a mí.




E'